Welcome to the official website

http://www.mend-ooyo.mn/

Welcome to the official website

New issue of GUNU came out

A Message From the Editor-in-Chief

cover of GUNU-19

Welcome to the eighth anniversary edition of GUNU, an international magazine of culture, literature and poetry. Besides introducing Mongolian literature and culture to the world, GUNU is making its own contribution, by bringing world literature and poetry to Mongolian readers.

GUNU has represented Mongolia at the World Congress of Poets on eight occasions. Before GUNU, there had been no magazine for Mongolian literature, and our work has been greeted enthusiastically. In 2007, the World Academy of Arts and Culture announced that GUNU as one of the 10 most influential magazines for world literature. Simon Wickham Smith became an ambassador for, and friend of, Mongolian writers through the two poems of Danzanravjaa, the fifth Noyon Khutagtu, which were published in GUNU, in 2005. Now he has become the first western scholar to write his doctoral dissertation on contemporary Mongolian literature.

We are happy to introduce to you, the 19^th issue of GUNU, which contains several unique and interesting pieces for your ready pleasure.

First of all, we are introducing the poetry of Justo Jorge Padrón, one of the most famous poets in the Spanish-speaking world. Our young translators B.Nyamdorj and B.Purevsüren are working hard to render his famous book,  “The Circles of Hell” from into Mongolian, which will reach its Mongolian readership soon.

GUNU is also offering the acceptance lecture of Mo Yan, winner of the Nobel Prize for Literature in 2012, as translated by O.Munkhnaran.

In order to draw attention to new Mongolian poetry, we are publishing the works of poets some poets from Darkhan and a group of young poets who call themselves “Shine Üner” (New Scent).

We are also keen to introduce the treasures of Mongolian classical poetry to the world, thus we present poetry from the 5 accomplished poets from the Vanchinbal family.

GUNU is also promoting aspects of modern Mongolian literary history in its pages. Here we showcase the history and works of the GAL (Fire) group, from the late 1970s.  In addition, we are also publishing here some interesting works of literary criticism by  Ch.Bilegsaihan, B.Purev-Ochir, L.Tserenchimed and B.Magsarjav.

We intend to develop future editions of GUNU in this way, and we will be happy to receive any comments or suggestions from you, our readers and fellow writers.

G.Mend-Ooyo

Founder and editor-in-chief

Changed my blog

Dear visitors and readers,

I've changed my personal blog ID and you can enter to http://mend-ooyo.blogspot.com

Thank you.

G.Mend-Ooyo

.
...The moon's rays ask the way of sunlight,
Customs are assumed, then age and wither away.
The world's at peace because of what you've got, and
As you follow your dreams, the time goes flying, flying by.
You take the life you're given and the sands keep running through,
A constant round of joys and destinies and gifts.
Throughout a hundred aeons, bearing witness now
To honest labor and compassion, the time flies by and is gone.

The time goes flying, flying by,
The time is gone, is gone.

G Mend-Ooyo






.

Photos of the Calligraphy exhibition

АХ МИНЬ ЯВЧИХААД ЭРГЭЖ ИРСЭНГҮЙ

Хорь дугаар зууны Монголын түүхэнд хуруу дарах хэдхэн гарамгай түүхчид тодорч аугаа их түүх соёлоороо бахархах зүрх сэтгэлийн минь галыг бадрааж өгсөн юм. Тэдний нэг нь их түүхч Гүнжийн Сүхбаатар гуай байлаа. Би түүнтэй их л хожуу танилцсан юм. Ерөн гурван оноос манай Соёлын сан “Монгол сувдан сондор” нэртэй соёл, эрдэм шинжилгээний аялал зохион байгуулж, түүндээ монголынхоо нэрт түүхч археологич судлаачдыг урьж оролцуулдаг байв. Мэдээж хамгийн түрүүнд урих хүний нэг нь Гүнжийн Сүхбаатар гуай байв. Ийнхүү тэр их хүнтэй аяны дөрөө харшиж, Хүннүгийн хаадын онгон орших Хараагийн Ноён уул, Түрэгийн хаадыг онголсон Хөшөө цайдам, Өндөр гэгээний бясалгалын орон Төвхөн хийд, Цогт хунтайжийн номын өргөө байсан Цагаан балгас гээд Монголынхоо түүхийн алтан мөрүүдийг бичиглэсэн газар орноор аялж мэргэдээс ном сонсож, чих онгойж, нүд нээж явлаа. Тэр нэгэн аялалын турш би Сүхбаатар гуайгаас холдсонгүй. Бид Хөшөө цайдамд хүрч ирэхэд Түрэгийн Билгэ хааны гэрэлт хөшөөний бичээс рүү Сүхбаатар гуай маань шунгаад орчихов. Эртний судлалын эрдэмтэн хүнд түүх соёлын энэхүү ховор чухал дурсгалын үг үсэг бүрийн халуун мөрийг нүдээр үзэж гараар тэмтрэх нь хосгүй завшаан буй заа. Гэрэлт хөшөөнд хожим нэмж Сандо амбаны бичүүлсэн бичээсэнд тэрээр тийм ч таатай хандахгүй байв. Сандо амбан чинь тэр цагт Монголын түүх соёлын өвийг хамгаалж засварлуулж их ажил хийсэн юм байна шүү дээ гэж хэн нэгэн нь өдөхөд Сүхбаатар гуай Монголын түүхийн хувь заяанд Манж, Хятадын зүгээс нөлөөлсөн муу үр дагавруудыг зад шүүмжилж гарлаа. Тэрбээр Хубилай хааны талаар тун таа муутай явдаг нь илт. Монголын тусгаар тогтнолын түүхэнд хар толбо үлдээсэн хэнбугайг ч бай зад шүүмжилэхэд бэлэн явна. Өндөр гэгээний улс төрийн үйл хэргийн талаар ч бас тийм таатай үг хэлсэнгүй. Түүний зүрхэнд эх орны түүхэн үйл явдалын амьд халуун мөрүүд урсан өнгөрч, сэтгэл нь нэг үе омог бахархлаар дэврэн оргилж, нэг үе харуусал эмзэглэлээр шаналж өвдөж байх шиг санагдана. “Монголын түүхийн дээж бичиг” хэмээх нэг чухал номынхоо оршилд түүний бичсэн нэг тод өгүүлбэр бий. “Эх түүхийн үнэнийг мэдсэнээр өнгөрсөн үеийн баатарлаг үйл, гайхамшигт бүтээл туурвилаар бахархахын зэрэгцээ эх орныхоо тусгаар тогтнолоос урвах явдлыг жигшин үзэж, түүхэн хөгжлийн нэн бартаатай замнал, сургамжийг танин мэдэж, ойлгох болно” хэмээн бичсэн нь түүхээр зөвхөн бахархахын хамт эх орны тусгаар тогтнолын бартаат сургамжийг ямагт санаж явахын учрыг хойч үеийнхэндээ сануулан сэнхрүүлсэн их түүхчийн зүрхний цусаар бичигдсэн үг тэр буй заа. Сүхбаатар гуай түүхэн хүмүүсийн гавьяаг бахдахын хамт алдаа согогийг хайр найргүй шүүмжилнэ. Тэрээр алдааг үл уучилна. Манайханы зарим нь түүнтэй саналын зөрүүтэй бодлоо хааяа хэлэх боловч тэрбээр юуг ч үл сонсон, ямар ч аугаа түүхэн хүний алдааг цулайтал хэлнэ. Харин энэ тухай би тийм тийм номынхоо төд дэхь хуудсанд биччихсэн байгаа хэмээн уншихыг сануулна.Түүний энэ араншин баахан зөрүүд хүний байдалтай мэт санагдах авч түүхийн гашуун сургамжийг хэзээ ч үл давтаасай хэмээсэн эрдэмтэн түүхч хүний гал халуун эх оронч зүрх сэтгэлийн нь тодхон зураг болж хоногшин үлджээ. Бид Хараагийн Ноён ууланд ирлээ. Хүннүгийн хаад ихсийн онгоныг хадгалсан энэ оронд эртний түүхийг нэвтэрхий судалсан их эрдэмтэнтэй цуг өнгөрүүлсэн хэдэн мөч минь юутай үнэтэй билээ. Ноён уулын онгон маань бидний сүсэглэж очсоноор онгон зэрлэг, газар орон байсангүй. Баахан сэндийлсэн нүх, овоолсон шороо. Эндээс Козловын малтлага хийсэн Хүннүгийн хаадын дурсгалт их эд өлгийн соёлын үнэт зүйлс нь Санкт Петербургийн Эрмитажид хадгалагдаж буй бөгөөд манай түүхийн музуйд ширдэгний өөдөс тэргүүтэн жаахан юм бий л дээ. Ядахдаа энд нэг сайхан пайз босгож, үүх түүхийг нь бичээд харуул хамгаалалтай болгох сон гэж бид ярьж явлаа. Уулын ам өгсөөд модон дундуур баахан алхав. Сүхбаатар гуай маань харин энд дуугаа хураагаад дүнсийчихэв. Уул нь бид малтлага хийсэн онгоныг бүртгэж явсан юм. Гэтэл хуучин алтны уурхайн гаргасан хонгил нүх, хэргээ бүтээгээд гээгдсэн техникийн сэг, мөнөөх өвгөдийн онгоны малтсан малтаагүй булштай холилдоод толгой эргүүлчихэв. Энд хэзээ нэгэн цагт алт ухсан хүмүүс булш бунханыг хөндөж сүйтгэсэн байхыг үгүйсгэх аргагүй. Үнэхээр энэ Ноён ууланд байгалийн их алт, соёлын их алт эрдэнэстэй холилдон оршиж байжээ. Аль алиныг нь ухаад ачаад явчихаж. Юутай харамсалтай, юутай гунигтай. Сүхбаатар гуай цүнхээ уудалж баахан зураг тэмдэглэл гаргаж ирээд энэ булшнаас ийм ийм юм гарсан, тэрнээс тийм тийм юм гарсан гээд нүдэнд харагдтал ярьж явав. Малтлага хийгээд их юм олох ч яахав, дараа нь дээдсийн оршсон энэ газрыг хэрхэн хадгалах, хамгаалах, хойч үеийнхэндээ танин мэдүүлэх, хайрлуулах талаар түүхчид та нар юу хийх ёстой вэ гэх маягийн сэдвээр яриа өдөв. Түүхч маань баахан сэтгэл өвдсөн маягтай. Ноён уулыг ийм сэг болсон онхол цонхол, нүх довноос өөр юмгүй орон гэж төсөөлөөгүй болтой. Г.Сүхбаатар гуай, Н.Цүлтэм гуай, С.Эрдэнэ гуай бид хэд булш болгоныг дугаарлаж, зураглалыг гаргаж, тэмдэгжүүлэх, алсдаа энд нь нэг сайхан үзмэрийн понарам байгуулах тухай санал боловсруулж болох юм гэж ярьж зогслоо. Би Сүхбаатар гуайгаас -Та энд олон ирсэн үү гэж асуугаад мэл гайхав. Тэрбээр энд анх удаагаа ирж байгаа ажээ. - Та чинь тэгээд судлаад л байсан биз дээ гэхэд эрдэмтэн - Тийм гэснээс өөр юм хэлсэнгүй. Нүд нь баахан гунигтай болж ирээд - Намайг чинь эсэргүү үзэлтэн, үндэсний үзэлтэн энээ тэрээ гээд гадагш ийш тийш явуулдаггүй, томилолт өгдөггүй байсан юм шүү дээ хэмээн харамсангүй өгүүлэв. Түүний амьдрал, бүтээлч үйлсийн нэгэн хэсэг цаг үеийг нь хэлмэгдүүлэлтийн хар шуурга дайран өнгөрсөнийг бид мэднэ. Тэрбээр алдсан цаг хугацаагаа нөхөн авах эрч хүчийг хуримтлуулж байна уу гэмээр хөнгөн шингэн, өглөө эрт босоод гүйнэ. Биеийн тамир хийнэ. Бид түүнийг урт наслах байх улам л их юм хийх байх гэж бодож явлаа. Гэвч хорвоо энэ их түүхчийг төрүүлж, монгол улсад хүлээлгэн өгсөн шигээ бас нэгэн өдөр буцаагаад аваад явчихсан юм. Тэр нэгэн намар түүхчийн зүрх зогсчээ. Жинхэнэ гал халуун эх оронч түүхчийн зүрх зогссоныг би их л хожуу дуулж, ганцаараа баахан гуниглаж суусан билээ. Түүний зүрхэнд эх орны мянга мянган жилийн түүх, бахархах бахархалтайгаа, халаглах харамсалтайгаа багтаж байх шиг санагддаг асан билээ. Одоо надад тэр их хүнтэй шадарласан нэгэн аяллын халуун агшинуудыг бичиглэсэн хэдэн гэрэл зураг л үлджээ. Бас өөрийн судалгааныхаа арга барилыг үзүүлсэн Ноён уулын соёлтой холбоотой зурагт тэмдэглэл нь бас хадгалагдаж үлджээ. Г.Сүхбаатар гуайгаа дурсах бүрд Хүннү, Сяньбигийн үеийн шүлэг санаанд буудаг юм.
Ах минь явчаад эргэж ирсэнгүй Аль алинаасаа салан холдох нь хялбарАхин бие биетэйгээ уулзах нь хэцүү…Энд эх нутаг минь үзэгдэхгүй ньЭлэг зүрхийг минь шимшрүүлнэ…
Эртний түүхийн халуун мөрийг шингээсэн энэ шүлгийг их эрдэмтэн Г.Сүхбаатар ах маань орчуулсан байдаг юм. Түүхчид төдийгүй зохиолчид, манай эртний яруу найргийн нэгэн эрдэнийн шигтгээ хэмээн тэмдэглэх боллоо. Монголын Сяньби аймгийн үед зохиогдсон энэхүү “Ахын дууг” одоо би таныг дурсахдаа дуулмаар санагдаж байна. Та түүхч төдийгүй бас сайн орчуулагч байжээ. Таны орчуулгаар эртний өвгө дээдсийн зүрхний халуун айзмыг бид энэ яруу найргаас мэдэрч байна. Тиймээ! Ах минь явчихаад эргэж ирсэнгүй…Хүннүгийн залгамжлал Сяньби Улсын нэгэн аймгийн толгойлогч Мугонхүй эв эвдрэлцэн алсад салж одсон ахаа санагалзан дуулсан гэмшлийн энэ дуу гуниш гашуудлыг бидний үед байнга сануулан сэнхрүүлэхийн тулд уламжлагдан үлдсэн ажээ. Их түүхч Гүнжийн Сүхбаатар ах маань ч үүнийг чухам өөрөө орчуулсан нь учиртай буй заа. Эв зангиагаа үл тасалж, эх орныхоо тусгаар тогтнол, эгэл түмнийхээ хувь заяаны төлөө хатан зүрхнийхээ цохилт болгоныг зориулахын учир утгыг чухам энэ шүлгээр дамжуулан бидэнд учирласан юм байна шүү хэмэн бодогдном. Энгүй их энэ эрдэмтнийг дурсахад элэг зүрх минь шимширнэ. Тэр сайхан эрүүл чийрэг хүний зүрх тийм амархан зогсох байсан гэж үү? хэмээн харамсдаг байлаа. Амьдрал шимшрэлээр дүүрэн ажээ. Түүний зүрх ч эх орныхоо түүхийн шимшрэлээр дүүрэн байсан байх аа. Он цаг урсан өнгөрч, бүх юм улиран одлоо ч эх оронч эрдэмтэний зүрх сэтгэлийн халуун элч үл хөрмүй. Ах минь явчихаад эргэж ирсэнгүй. Гэвч та өөрийнхөө агуу их бүтээл туурвилуудыг бүгдийг хойч үеийнхэндээ өвлүүлэн үлдээжээ. Хорвоогийн жам ийм ажгуу.
Г.МЭНД-ООЁО.

Шагдарын Уянга (Яруу найрагч)

ГЭРЭЛТ ХҮМҮҮНИЙ БОСГОСОН
БОДЬ АЛТАН-ОВОО

Нэгэнтээ миний бие, бодь бясалгалын зохиолч Дамдинсүрэнгийн Урианхай гуайтай хөөрөлдөж суугаад шинэ номоо гаргах гэж буй тухайгаа өгүүлэхэд тэрбээр:
- Хамгийн гол нь яарч хэрэггүй шүү, дүү минь! Хожим нь хүн өөрийн төрүүлсэн номоо эргэн уншаад голох шиг гунигт зовлон хаа байна! Би одоо, нэгэнт хэвлэгдсэн зарим номоо дахин дахин засч сууна. Байрон хэмээгч тэр их хүн үхэхдээ яагаад гар нооргийнхоо тэн хагасыг шатаав? Ихэмсэг тэр хүн хүртэл үхсэн хойноо ч алив муу бүтээлээр өөрийнхөө алдар хүндийг хиртээхийг үл хүсчээ. Үүнийг л бодоорой, дүү минь! ... хэмээн сургамжилж билээ.

Би эргэцүүлэн бодном. Орчлонд хэдэн сая живаа хүн аж төрөөд буцсаныг хэн мэдлээ дээ. Гагцхүү Бурхан багш л мэдэх хэрэг. Юм болгон өөрийн орон зай, цаг хугацаа, тоо хэмжээтэй. Агуу их хөлгөн судар ч ялгалгүй. Хүн төрөлхтний жаргал зовлонг дэнсэлж оршин тогтнохын үндсийг хангагч чандмань эрдэнэ нь гагцхүү ном юмсанжээ. Эмгэнэлтэй нь ном болгон тийм бус. Соёлт хүн төрөлхтөн өнгөрөгч зуунуудаас хэчнээн номыг шүүн тунгааж өвлөн хүлээж авсан билээ? Монголын шинэ үеийн утга зохиол Д. Нацагдорж, С. Буяннэмэх, Г.Сэр-Од, Л. Ванган, Ч. Лодойдамба, Ч.Чимид, Б.Явуухулан ... гээд хэчнээн зохиолчийн бүтээлийг дээдлэн өргөмжилсэн билээ?

Би эргэцүүлэн бодсоор ... Нэгэн цагт, чухамдаа эрдэнэт үгсийн утга чимэг чуулсан ном эс төрөх тэр цагт хүн төрөлхтний өлгий сэмрэхгүй гэх газаргүй.

Мөхлийн тэр гэсгээлт өдөр хүртэл энэ орчлонд аж төрөхөөр ирсэн, хожим ирэх, эдүгээ аж төрж буй бүхий л хүн төрөлхтөнд Бурхан багш тавилан хэмээх нэгэн нэгдмэл цул, дотоод шүтэлцээт жам ёсыг олгожээ. Тэрхүү тавилангаас хүн бүр өөрийн оноолт хувийг хүртэнэ. Түүнийг тэтгэгч нь сэтгэл буюу. Хэн ямар хувь тавилангийн хувьтай вэ? Тэрхүү хувь завшаанаа эзэмшин төрнө. Хэлэх үг, өмсөх хувцас, ундаа зоог, учрахуй хагацахуй, жаргал хийгээд зовлон, нас хийгээд бие ... цөмөөрөө өөр өөрийн хувь хэмжээтэй.

Мянгантаа хагацсаны эцэст үүрд учрах нь бий
Мянгантаа учирсны эцэст үүрд хагацах нь ч бий
Сайн хийгээд саар ном, жам ёс хийгээд сэтгэлийн тухай эргэцүүлэл минь намайг хөтөлсөөр «Алтан-Овоо»-н дээр өргөж гаргалаа. Үнэн сэтгэл хэмээгч нь зөн билгийн ээж буюу. Буй биеэрээ очиж, мэлмий баясуулан өлмий батжуулан бодь сэтгэлээ арвитгахсан. Тийнхүү хийморь тугаа улам сэргээн бадраахсан хэмээсэн зөн билгийн хүсэл минь биелэл болов. Энэ бол яруу найрагч Гомбожавын Мэнд-Ооёогийн бүтээсэн Бодь суварга-сэтгэлийн төвд сүндэрлэгч «Алтан-Овоо» байлаа.

Эртний сайн ерөөлөөр эрдэнэт үгсийн утга чимэг чуулан бүтсэн Бодь суварга-сэтгэлийн төвд сүндэрлэгч «Алтан-Овоо» хэмээх хөлгөн судрыг гурвантаа уншихад сэтгэлийн минь нэгэн орон зайг түвэггүй эзэмдэн дүүргэсэн оюун билгийн ойллогоо багш, бурхан, ном, хуврагт мөргөн шүншиглэсэн яруу найрагчийн өөрийн нь шүлгээс иш аван эхэлсү.

Зам хөвөрнө
Жам хөтөлнө
Нум мэт
Нугаран тахийна
Сум мэт
Сугаран тахийна
... Түүхийн буданг
Зүү шиг мэтгэж
Он жилүүдийг
Олс шиг хэлхэнэ.
... Жам хаашаа?
Зам тийшээ!
... Тор шиг сүлжиж
Тойм алдана
Сур шиг сунаж
Сураг алдарна
... Жам тойрвол
Зам тойрно
Жам төөрвөл
Зам төөрнө ...

Түүний хувьд Алтан-Овоо бол газар дэлхийн багасгасан дүр ажээ. Түүний хувьд зөн билиг бол зургаа дахь мэдрэхүй нь ажээ. Тэрбээр балчир ахуйн зөн билгээ сэрээж, бурхан болсон аавыгаа дуудаж байна. Багын зөн нь сэрж, мөнхийн хутгийг олсон аав нь хүүгийнхээ зүг айсуйлан ирлээ.

Хязгааргүйн чанадаас аав нь ийн өгүүлрүүн:
- Аавын нь мэдэхгүйг, бус хүмүүс мэднэ. Хүмүүн бүр нэг нэг боть хөлгөн судар юм. Мэдэх бүхнээ, сонссон үзсэн бүхнээ сэтгэлдээ сударлана. Миний хүү өөрийнхөө судраас хүүрнэгтүн! Аав нь сонсъё ...

Чингэтэл яруу найрагч маань аавынхаа дуудан өгдөг байсан ис утаа болсон ухаа баринтагт долоон хуудас бүхий «Алтан судар»-ын тасархайг «Түмэн утга цацрах болтугай!» хэмээн шившиж, бодлынхоо хөрсөнд цацаж байна.

«Аавын дүр алга болов.
... Бодлын харгуй бүдгэрэн, судрын мөрүүд тодормуй...»
«Өөр хоорондоо ямар ч хамаа төсөөгүй бүхэнд ч адилсах нэгэн учир шалтгаан буй»-г мэдэрсэн энэ яруу найрагчийн «Алтан-Овоо» судрын эхний хуудас ийнхүү нээгдлээ.

Сургаал-хүүрнэлийн хийгээд гүн ухаан бясалгалын ил судар эгэл шүлэгч надад хорин нэгэн сургаал хүүрнэж, хорин нэгэн ухаан хайрлав. Номын хутаг хэмээгч нь өглөгийн хутаг мөн.

Яруу найрагч эл сударт өгүүлэхдээ: «Ганга нуурын зүүн талаас зөрүү шахаж орсон хадан хушуу буй. Тэрхүү хадан хушууны шовх үзүүрт нэгэн том овоо, түүний хоёр жигүүрт цуварч шадарласан арав арав, нийт хорин нэгэн овоо жирийх нь Дарь эх бурхны титмийн чимэг шиг санагдана» хэмээжээ. Тооны бэлгэдэл орших болтугай! Номын далай хэмээгч нь өглөгийн далай мөн. Ганц ч болов сургаал, ганц ч болов ухаан хүнд өгч гэмээнэ, тэр жинхэнэ ном буюу. Сэтгэлд шингэж, ухаанд оршсон дээрх хорин нэгэн сургаалын учрыг дэс дэсээр өгүүлсү.

Нэгэн зүйл: Хамгийн эгэл, маш нарийн тоос төдий юмны мөн чанарыг хөдөлбөргүй гүн онож таниваас ээлж дэвшүүлэн таньсаар нэлэнхүй орчлонгийн мөн чанарт нэвтрэхийн учрыг санаж мэдэв, би. Сударт ийн өгүүлрүүн:

«... Эргэцүүлэхүйеэ, эгэл чулуунаас эзэн уулыг нь, нэгэн уулнаас нэлэнхүй орчлонг сүндэрлүүлэн харж, ухвар богинохон бодлоос дөрөөлж урт холын аянд мордож болном биш үү.»

Нэгэн зүйл: Ертөнц дахин нэгдмэл, оюун санаа нэгдмэл энэхүү нэгдмэл зүй тогтоол нь цаг хугацаанд ч үл баригдан ангид оршдогийн учрыг санаж мэдэв, би. Сударт ийн өгүүлрүүн:

«... Дээр хөх мөнх тэнгэр оргүй болсон хэмээн бидний бодож буй бүхнийг агуулан багтааж, арилгалгүй хадгалан бүхийгээ илчлэх, эс илчлэхийн зааг дээр хөмрөглөн хөхөртөнө...»

Нэгэн зүйл: Хүн өөрийнхөө оюун сэтгэлийн дотоод эрчмийг нэгэн цагт төвлөрүүлж, төгсгөлд нь хүртэл малтан уудалбаас хутагт очироор огтлогч билгийн чанад хязгаарт хүрэхийн учрыг санаж мэдэв, би. Сударт ийн өгүүлрүүн:

«... Бодоод л байх тусам он цагийн тоост манан бага багаар сарнин замхарч, тэртээх жилүүдийн тэнгэр цэлмэх шиг болно. Би бодол сэтгэлийнхээ төв рүү улам улмаа нэвтрэн нэвтэрсээр аав таныхаа гэгээн дүрийг харлаа...»

Нэгэн зүйл: Ертөнц дахиныг хэрсэн оюун санааны тоо томшгүй зам буй. Тиймгүйсэн бол хүний явсан зам, үхрийн жим хоёрын ялгаа юун. Гагцхүү аль замаар явах нь зураг төөргөөрөө болдгийн учрыг санаж мэдэв, би. Сударт ийн өгүүлрүүн:

«... Зам хөвөрнө
Жам хөвөрнө»

Нэгэн зүйл: «Сэтгэлийн агуйд бие нь хаа холдох вэ?» хэмээх эртний сургаалын учрыг мэдэв, би. Хүний оюун санааны бүхий л гайхамшигт ид хав гагцхүү сэтгэлийн харьяат буюу. Сударт ийн өгүүлрүүн:

«... Харин хүлээж цөхөрсөн зүрхэнд нь ухаант хаан хэдэнтээ залран ирж үзэгдсэнийг хэн ч эс мэднэ. Сүйх тэргэнд сууж ирээгүй ч сүүмэлзэх бодол дунд нь Тогоон Төмөр хаан эргэж ирсэн буй заа...»

Нэгэн зүйл: Байгаль өөрийн ухамсартай болох, мөн түүнчлэн хүн төрөлхтний ёс суртахуун хийгээд оюун санааны тэнцвэр хадгалагдах хуулийн учрыг санаж мэдэв, би. Сударт ийн өгүүлрүүн:

«... Хачин юм даа. Энд ийм хайлаас байгаагүйсэн... Ер хүн төрөлхтөн дахин ийм замыг бүү сонгоосой хэмээн хаасан хориглох тэмдэг шиг алдалжээ. Хүний санаагүйг байгаль санажээ. Одоо энэ замаар танк явахгүй, цэрэг ч цувахгүй, гэсэн ч газар ус юуг ч мартахгүй ...»

Нэгэн зүйл: Хязгааргүй орон зайд татсан ямар ч шулуун өчүүхэн төдий гажсаар хязгааргүй цаг хугацааны нэгэн хоромд анхдагч цэгээ эргэж огтлох нь бий. Иймийн тул алив юмны эхлэл, төгсгөлийн мөн чанар адил төстэй байдгийн учрыг санаж мэдэв, би. Сударт ийн өгүүлрүүн:

«... Эхлэл рүүгээ тэмүүлэх, үүсэлдээ эргэж орох нь ухаант хүн болоод юм бүхэнд буй чанар авай...»

Нэгэн зүйл: Алив хүний өсөж торнисон бичил орчин, монголчуудынхаар бол хот айл нь тухайн хүний өөрөө өөртөө бүтээсэн, өөрийн нүд оюунаар нээсэн тусгагдахуун-ертөнцийн төв, хэний ч оюун санаанаас ангид болоод тоомжиргүй оршигч бодот ертөнцийг таних ухаарал болохыг санаж мэдэв, би. Сударт ийн өгүүлрүүн:

«... Тэр удаа би мордож тэрхэн үед наддаа ертөнцийн төв, ухаарлын түмэн бэлчир асан хотоо тойроод л буусан...»

Нэгэн зүйл: Ертөнцийн бүхий л үзэгдэл юмс, нэг нь нөгөөтэйгээ харилцан шүтэлцээтэй, эв тангарагтай мэт зохилдон оршдог байтал гэрэлт хийгээд сүүдэрт хүмүүс өөр хоорондоо түнжингүй байваас их бүл, гүрэн улс тогтнож болдоггүйн учрыг санаж мэдэв, би. Сударт ийн өгүүлрүүн:

«... Хоёрын нөхөрлөл хотлынх болж, цацсан шагай шиг олон аймаг бие биедээ шахан бууж, эв хүрээ нягтран эрч хүчин хуран чуулж, долоон зууны тэртээгээс хангирсан хөдөлсөн түүхийн их нүүдэл хөсгийн түрүүчийн болой...»

Нэгэн зүйл: Ер хүмүүний сүсэг сэтгэл, байгаль хоёр нэгдмэл чанарынхаа хувьд харилцан шүтэлцээтэй байж, хүний сайн муу үйлийн үр боловсрохын хэрээр байгалийн юмс үзэгдэл төдий чинээ дэлгэрдэг болоод хураагддагийг санаж мэдэв, би. Сударт ийн өгүүлрүүн:

«... Дарьганга нутагт урьд үзэгдээгүйгээр хур бороо элбэгшин ус булаг ундаргашин хатаж ширгэж асан нуур тойром ай савандаа эргэж ирсэн билээ. Олон жил хүн малыг зовоосон цагаан түймэр хэмээх цагаан оготно хаашаа ч юм дайжин гэнэт алга болж талын зоо тавирч, өвсний шим төлжин газрын эрдэм хэвлийдээ эргэж ирлээ...»

Нэгэн зүйл: Хамгийн эгэл, маш нарийн тоос төдий юмны мөн чанарыг таньснаар түүнийг хайрлах хийгээд жигшихийн утга үүснэ. Ийнхүү ээлж дэвшүүлэн үүсгэсээр нэлэнхүй орчлонг хайрлах утга санаа бүтдэгийг санаж мэдэв, би. Сударт ийн өгүүлрүүн:

«... Нутгаа хайрлаж, дараа нь эх орноо, тэгээд дэлхий ертөнцөө хайрлахын тийм гэрэлт утга зөвхөн нэг чулуунаас цацарнам буюу... »

Нэгэн зүйл: Ээнэгшин дассан хоёр хүн хагацахдаа бэрх, хагацсан хойноо нэг нэгнээ тэмүүлэх нь соронзон гүр мэт байдаг. Үүний нэгэн адил, цаг цагийн уур хэмийн эрхээр хагацаж, учирч буйг байгалийн элдэв үзэгдэл нь дотоод эрчмээ илэрхийлэх далд увдистай байдгийг санаж мэдэв, би. Сударт ийн өгүүлрүүн:

«... Алтан-Овооны чанх орой дээгүүр чигтэй нэгэн бүлэг хүн хушууран гарч ирээд Гангыг хөвөөлөн бүтэн эргээд өмнө зүг хандахад нуурын мандал хөдөлгөөнд орчихлоо.

... Шувуу буцахын гуниг дагаад тэнгэрийн ааш муухайран салхи хуйрагнаж, цас хялмаалж эхэллээ. Байгалийн жам ийм ажгуу ...»

Нэгэн зүйл: Хүний бодол санаанаас үл хамааран унасан газар, угаасан ус нь өөрийн ер бусын нууц дохио сануулгыг зүрх сэтгэлд нь шивнэдгийн учрыг санаж мэдэв, би. Сударт ийн өгүүлрүүн:

«... Тэртээ зүүнтээ, тэнгэрийн хаяанд их тал нутаг бий. Тэнд нэг сайхан хунт нуур бий. Тэр нуурын минь цооргоно юм аа. Чи ийм сайхан нөхөртэй жаргаж байгаа хүн танихгүй байх чинь аргагүй. Харин төрөлх нутгийнхаа өвсний авиаг зүрх чинь танихгүй байж тэвчсэнгүй...»

Нэгэн зүйл: Байгаль өөрийн бүхий л юмс, үзэгдлээ гойд нууц атлаа нарийн хуулиар зохицуулан бүтээжээ. Байгаль өөрөө ер бусын эмх цэгц, дэс дараалал, харилцан уялдаатай. Алив хүн байгалийн дотоод журмыг сөрж, санаатай болоод санамсаргүйгээр бүтэц, эмх цэгц, дарааллыг нь эвдэхэд хүрвэл байгаль ч өөрийн хэлээрээ дургүйцлээ илэрхийлдгийг санаж мэдэв, би. Сударт ийн өгүүлрүүн:
«...Онгон их элсэнд чулуу ховортойнх ч юм уу даа
Оргилох булгийн хэдэн чулуугаар тоглохын хорхой хөдлөөд
Аваачиж адуу мал болгон наадсан өдөр
Аавын шилбүүрийн хуйв аянга цахилгаан шиг тачигнаж билээ.
«Булгийн хэдэн чулууг булааж авсан уу, та нар!
Бурхны нэрийг дуудаж буруугаа хүлээж гуй!
Чихээ дэвсэж байгаад урсгал чагна, та нар!
Чимээ аялгуугий нь аргадан дуудаж авчир!»
Эрх цовоо булгийн урсгал сатааран намхраад
Эл хулийн дунд дуугаа хулжаасан байж билээ
Хоёр өвдгөн хоорондоо толгойгоо хавчуулаад
Хорвоон учрыг сүүмэн сүүмэн ухаарч гэмшиж билээ.
Цоносон халуун тэр өдөр тоглоомон гэрээ нүүлгэж
Цолхийтэл булгийн уснаа буцаан тавьж билээ
Булт чулууг зөөс зөөсөөр буруугаа засахад минь
Булгийн аялгуу нь ирээд ход ход хоржигнож билээ».

Нэгэн зүйл: Хүн байтугай амьтан ч төрж идээшсэн нутаг оронтой. Алив амьтан үгээр илэрхийлэх аргагүй өвөрмөц сонин ухаантай, тиймийн тул хаа холоос ч болов идээшиж дассан нутгийнхаа зүг амь тэмцэн тэмүүлдгийн учрыг санаж мэдэв, би. Сударт ийн өгүүлрүүн:

«... Хөлтэй ч болоосой, хөдлөөд босох сон. Тавхайтай ч болоосой, давхиад хүрэх сэн. Үл мэдэг цайж байгаа гэгээнд үзвэл, өнөөх муу ёрын хар шувуу хажууд нь ирчихсэн толгойн тушаа чулуун дээр суучихсан байдаг! Энэ шувуу хэдэн сар дагалаа. Гэвч болоогүй ээ. Төрсөн тойрмоо харахаас нааш чамд нүдээ өгөхгүй шүү. Нэг сэргэн арайхийн хүзүүгээ сүүлчийн удаа өндийн мэлмэн хар нүдээрээ эхээс төрөөд анх харсан майхан цэнхэр уулаа харлаа…»

Нэгэн зүйл: Монголчууд бүхий л эд ахуйгаа таван махбодын шүтэлцээнд захируулан хөтөлж, түүнийгээ үр ачдаа дамжуулан өвлүүлж ирсний амин учрыг санаж мэдэв, би. Сударт ийн өгүүлрүүн:

«… Аав дандаа л, цай хоолоо халуунд нь идэж бай! гэж үглэнэ. Хүүхэд хойно доо, хөргөж байгаад л хүйтнээр нь залгилчих санаатай. Аав хөмсөг зангидан өгүүлсэн нь:

- Гал, ус, мод, төмөр, шороо тав юм бүхэнд бий гэж эс хэллүү. Чи болохоор галыг нь үлдээгээд бусад дөрвийг нь идэж уух санаатай...»

Нэгэн зүйл: Нэг үхрийн эвэр доргивол мянган үхрийн эвэр доргино гэж үг бий. Хэн нэгэн хүн эндүү ташааг үйлдэхэд тэр нь зөвхөн өөрт нь төдийгүй өрөөл бусдад гэм уршиг тарьдаг болохоор тийм эндүү ташааг засч тэгшилж явахын учрыг санаж мэдэв, би. Сударт ийн өгүүлрүүн:
«...Нэгэн хүний эндүү нь
Нийтийнх болж өгөх
Хоёрын түнжин муудвал
Хотын эвийг хагалах
... Адгуусны ааш эвдэрч
Адайр догшин болох
Ертөнцийн зүрхний цохилт
Ерийн хэмээ алдах ...»

Нэгэн зүйл: Цаг хугацаа эхлэл, төгсгөлгүй хэдий ч өөр өөрийн өнгө төрх, ааш араншин, хатуу зөөлөнтэй байдгийг санаж мэдэв, би. Сударт ийн өгүүлрүүн:

«... Аяа, дөрвөн цаг гэгч төлжих, дэлгэрэх, гундах, зулгарах байгалийн жам, төрөх, өсөх, өтлөх, үхэх амьдралын тавиланг жирэмлэн сүлжиж, хорвоо ертөнцийн тоонон цамхраанд уяж татсан мөнхийн чагтага буюу. Юутай ч болсон, ОН ЦАГИЙН ХҮРД эхлэлгүй, төгсгөлгүй хоёрын дунд өөрийн жамаар эргэсээр авай...»

Нэгэн зүйл: Хүн төрөлхтөн оюун санаа, ур ухааны ололт бүхнээ ахуй амьдралдаа нэвтрүүлэн хэрэглэсээр өдгөөтэй золгосон билээ. Ахуй амьдрал зан үйлийн дотор энгийн үл анзаарагдам мэт харагдавч олон зуунаар боловсорсон далд ухаан, гоо сайхан шингэсэн байдгийг санаж мэдэв, би. Сударт ийн өгүүлрүүн:

«... Тэр нэгэн өдөр ээж минь бөгтөгнөн явж, чингэлэгнээсээ дээр үеийн яс шиг цагаан эсгий гаргаад ногоон дээр дэвслээ. Зүүн талын уулын оройгоор чиг авч нэг хайчиллаа. Баруун энгэр дэх сөөг дэрсний намиагаар чиг авч нэг хайчиллаа. Хойт зүгт гэрийнхээ тоонын голоор баримжаалан нэг хайчиллаа.

Ийнхүү шугамаар хэмжээ авч тэмдэглэсэнгүй, утсаар чиг барьж татсангүй, ертөнцийн зүгээр баримжаа авч, дунд сургуульд байхдаа бидний баллаж сохлон зүдэрч байж зурдаг асан хэмжихүй ухааны дөрвөн өнцөгтийг агшин зуур байгуулчихав аа. Зуун хуудастай сургаалыг цээжилснээс илүү зүрхэнд шивнэх үг, мянган хуудастай тайлбар бичиг уншсанаас илүү толгойд шингэх гүн ухаан энэ бус уу.
... Тоонын дунгалаар нар шагайхуйд нэг алхам ширээс...
Тогоотой цай дэврэхийн өмнө хоёр алхам ширээс ...
Дөрөлжөөр морьтой хүн гарч ирэхүйд гурван алхам ширээс...
Дөрөөн таваг гадаа жингэнэхүй дөрвөн алхам ширээс...
Тэнгэр эсгүүртэй эсгий дээгүүр ертөнцийн учиг
Тэртээд үлдсэн он жилүүдийг тэмээн жин шиг хөтөлжээ
Гэрэл нь бөхсөн нүдээрээ чадахгүйн харанхуйг гийгүүлж
Гэтэлж үзээгүй замаар ээж минь хорвоог дөтөлжээ...»

Нэгэн зүйл: Төрсөн нутаг гэдэг хорвоотой танилцах үүд буюу. Хорвоотой танилцана гэдэг маань төрж өссөн нутгийнхаа өвс ногоо, мод чулуу, бут сөөг бүрийг нэвтэрхий таних, танихаар ч үл барам ааш араншин, ач тусыг нь арван хуруу шигээ үл андах ухаан байдгийг санаж мэдэв, би. Сударт ийн өгүүлрүүн:

«... Өвгөн ахад нь сурсан ном байхгүй. Харин нутаг ус гэдэг чинь өөрөө их хөлгөн судар, тэр аварга эрдэм ном юм шүү дээ. Би энэ насаа төрсөн нутагтаа элээлээ...»

Нэгэн зүйл: Алив нэг юм үзэгдлийг хүртэхдээ нэгэн бодгаль бүр өөр хэнд ч хэзээ ч давтагдашгүй цор ганц сэтгэгдэл хадгалан үлддэгийн учрыг санаж мэдэв, би. Сударт ийн өгүүлрүүн:

«... Би аав шигээ хуурдаж чадахгүй. Хүний сэтгэлийн дотоод аялгууг тэмтрэн барьж, тэмдэглэн бичих соронзон хальсыг хүмүүн төрөлхтөн бүтээдэг юмаа гэвэл би хамгийн түрүүнд бичлэг хийлгэхсэн...»

Ийнхүү би Бурхан багшийн сургаалаас буурал түүхийн хуудаснаас, өвөг дээдсээсээ, мэргэд гарахын орноос, ухаантны үгсээс дуулж сонссоноо «Алтан-Овоо» -н дээр гарч, яруу найрагчийн бийрийн үзүүрээс санаж мэдэв.

«Аливаа юм мартагнах амархан. Мартсаныг санагдуулбаас сэргээх нь бас амар буй» хэмээн яруу найрагч эл судартаа бичжээ. Санаж сэрэхүйн тухай олон гайхам үгс буй билээ. Богд Чингис хаан:
-Өглөө бүр надад урд зүгт Тангуд улс бий хэмээн сануулж бай! гэж айлдсаныг саная. Санаж мэдэхийн утга ийм уужим, огторгуй мэт гэгээн тунгалаг ажгуу.

«Алтан-Овоо» судар нь «Алтан судар»-ын мөрүүдээр толгойлсон долоон бөлөгтэй.
«... Тэнгэрийн тооно одны гэрэлт хүмүүс цац хөлөг хөлөглөн огторгуйг туулсаар үл таних ууланд буужээ. Чингэмэгц урсах усгүй, ургах өвсгүй хоосон атлаа хав харанхуй манай дэлхийд гэгээ тусчээ. Гэрэлт хүмүүс ийш тийш эрэлд гарсан боловч олсон нь үгүй. Гэсэн ч үл шантран дахин дахин эрэлд гарчээ. Ийн холхисноос үүдэн дэлхий дээр зам буй болжээ...».

«Алтан судар»-ын утга ийм ажгуу. Үүний үргэлжлэл нь «Алтан-Овоо» судрын «Өлзий утас» хэмээх тэргүүн бөлөг билээ. Бид зохиогчийг даган Чингисийн морин туурайн мөр, гүүн зэлний гадас, Давхар, Хүүт хэмээх газар орон, Дөш хэмээх дөрвөлжин бор уул бүхий Чингисийн замаар, цаглашгүй их гэмшлээр гансарч, хорин естэйдээ тэнгэр болсон Тогоон төмөр хааны замаар, Захын хар овоон дээр алтан ганжир бүхий арван алдын цагаан суварга бүтээх үйлийг тэргүүлэн үүсгэсэн Орлойн цагаан амбаны замаар, эд хөрөнгө болоод сайхан муухай, бас хүний хүсэл шунал, амьдрахуйн учрыг хүүрнэсэн Хоргойн замаар,
«... Хонь, үхэр
Шаагин уруудаж
Холхи манжийн
Шаазанг тослож ...»
байсан эмгэнэлт үеийг өөртөө шингээн үлдсэн шаахайн замаар, «алдар нь торойх авч, амьд бие нь үл үзэгдэх...» Торой бандийн замаар, илэрч баларсан ч эдгэрээгүй байгаа дэлхийн хоёрдугаар дайны сүүлчийн замаар, эртний хөлгөн туульсаас эхтэй тэнгэрийн замаар явж өнгөрнө. Эцэст нь яруу найрагч биднийг өөрийнхөө хувь заяаны замаар хөтлөх болно. Хэдийвээр, эл бичигдсэнээсээ хойш дөрвөн оны дараа хэвлэгдсэн ч гэсэн жам хийгээд яруу найрагчийн зам хоёрын олон олон учрал тохиол нүднээ тодорном.

Жам ёс түүнийг шүлэглэн дуул хэмээжээ. Тэр эрхгүй дуулжээ. Жам ёс түүнийг уйл хэмээжээ. Тэр эрхгүй уйлжээ.
Жам ёс түүнийг эрдэмд шамд хэмээжээ. Тэр эрхгүй шамджээ.
Жам ёс түүнийг орчлон ертөнцөөр явж, юм үзэж, нүд тайл хэмээжээ. Тэр эрхгүй явжээ.
Жам ёс түүнийг энэрэлт ээжээсээ хагац хэмээжээ. Тэр эрхгүй хагацжээ
Жам ёс түүнийг Инлай хэмээгч номын багш Лувсандагва Ламбагуайгаас хагац хэмээжээ. Тэр эрхгүй хагацжээ.

Гагцхүү тэрбээр нэг л зүйл дээр, болдогсон бол, жам ёстой ч тэрсэлдэхэд бэлэн нь судрын хуудас бүхнээс мэдрэгднэм. Энэ нь юугаар ч сольшгүй унасан газар, угаасан усны нь хувь тавилан, эх сайхан Монгол орны нь өнөө ба ирээдүй юмсанжээ.

... Гэрэлт хүмүүс эрэлд хэчнээн хатавч уух ундаа, идэх хоолыг эс олж, хүчин тамир мөхөстжээ. Тэгээд тэнгэрийн тооно одноосоо тус эрсэнд жигүүрт хүлгүүд нисэлдэн бууж иржээ. Гэрэлт хүмүүс жигүүрт хүлгээ унаж, дэлхий дахинаар аялан явавч хань ижлийг эс олж, бас зах хаяаг эс үзжээ. Гэвч тэд цөхрөлгүй, эцсийг хүртэл тэмцэн суухаар шийджээ. Жигүүрт хүлгүүд дэлхий дээгүүр гал маналзуулан давхисаар эрлийн үзүүрт улам бүр ойртож байлаа...

«Алтан судар»-ын утга ийм ажгуу. Үүний үргэлжлэл нь «Алтан-Овоо» судрын «Молор эрдэнэ» хэмээх удаах бөлөг билээ.
«... Аяа, дууны цэнхэр морьд мину
Араар дүүрэн, өврөөр дүүрэн
Адуу мину
Ай түмэн молор эрдэнэ мөн өө!
Ай хө, монголын эрдэнэ мөн өө!
товор, товор, товор, товор»

Бид зохиогчийг даган аян замд гарч, арван тавтай Тэмүүжин Хар зүрхний Хөх нуураас алдсан найман шарга морио Наху баяны ганц хүүтэй элбэн хөөж ирсэн тухай, яруу найрагчийн өөрийн нь өвөг эцэг хазгар Дугарсүрэн агсны сийлсэн морин хуурын тэргүүн болох, Инжээноровын «Жаахан шарга» хэмээгч зөв талын ташаан дээрээ тэнгэрээс дарсан тамга шиг гурван толботой эрдэнэт хүлгийн тухай, товолзонхон хатирсан Орлой гурван зээрдийн тухай, «Эх оронч» Дугаржав гуайн бор хээрийн тухай, Цогт хун тайжийн цолмон улаан, Амарсанаа вангийн агсан улаан, Галдан бошигтын гал улаан, жанжин Сүхийн хувьсгалын улаан морьдын тухай, давааны орой дахь хийморь шиг намирсан дэлтэй Хулстайн шаргын тухай, Хөхөө Намжилын жонон хар, Шүүрэг Гэндэнгийн гуурст улаан, Маам гөөгийн тогос халзан, мянган адуун дундуур илд шиг зүсч цойлдог гуурст хонгорын тухай сэтгэл нэвтрэн уншиж, молор эрдэнийн шогшоонд бүүвэйлүүлэх болно.

товор, товор, товор, товор

«... Эрдэнэт хүлгийнх нь зүс хувирч амжаагүйг бодоход
Эртний түүх гэдэг чинь энүүхэн дэргэд байна
Үлгэр домгийн газар нь өвгөрч амжаагүйг бодоход
Өнийн явдал гэдэг чинь хажуухан хаяанд байна.
Өмссөн дээлийн минь энгэрт өвгийн ёс оршино.
Өөрийн энэхэн биед минь дээдсийн цус оргино.
Бургилж байгаа булгийг бутаар бөглөж болохгүй
Оргилж байгаа омгийг олсоор даруулж болохгүй...»

... Цац хөлгийн гэрэл, гэрэлт хүмүүсийн гэрлээс өөртөө шингээсээр анхан буусан уул нь гэрэлтэх болжээ. Харанхуй дэлхийд ингэж өнгийн гэрэл солонгорчээ. Шорооноос нь өвс соёолжээ. Үзүүрт нь шүүдэр гялтганажээ. Шүүдэр дэгдэн үүлэн үүсч, түүнээс бороо оржээ. Борооноос булаг урсаж, түүнээс нуур буй болжээ. Өвс ногоо бүрхэж, тэр нь гэрэлтэн дэлхийн төвд ганц Алтан уул цагийн цагт сүндэрлэн үзэгдэж, тэнд гэрэлт хүмүүс идээшин суужээ...

«Алтан судар»-ын утга ийм ажгуу. Үүний үргэлжлэл нь «Сэтгэлчлэнгийн чандмань» хэмээх «Алтан-Овоо» судрын гурав дахь бөлөг билээ.

«Манай нутагт айл бүрийн хойморт Алтан-Овооны чулуу тахиастай буй...» хэмээн яруу найрагч бичжээ. Бид зохиогчийг даган сэтэртэй цагаан морин хүлэг бүхий Алтан-Овоо, гэтэлгэгч Ганга ээж, Дуут нуур, Лүн хайрхан, Баяндулаан уулын нэг Хараат хэмээх хөх уул, яруу найрагчийн хүй цөглөсөн Дэнжийн хэмнэгт хэмээх хонд, Мянган өвөлжөөт Онгон элс, Баянбүрд, Онгон таван булгаар ... домог хийгээд үнэн түүхийг чагнан аялан жуулчилсаар шүлэгчийн сэтгэлчлэнгийн чандманьд сая хүрмүү.

Алтан-Овооныхоо агинаас нэгэн молцог, Гангынхаа уснаас ганц дусал, Онгон элснээсээ нэгэн чимхийг авч, илгэн уутанд нандигнан зүрхэн тус газраа оршоосон нь яруу найрагчийн сэтгэлчлэнгийн чандмань эрдэнэ буюу.

«..Дээд тэнгэрийн өлмий сэрүүцүүлэг
Дээж усныхаа хөвөөнд сөгдөөд
Мөнгөн бумбандаа дүүргэж авлаа
Мөнхийн ус бол гэж шивнэж хэллээ.
Бор гэрийнхээ босгыг алхлаа.
Хоногоо хүлээсэн ээж нь угтлаа.
Мөнгөн бумбатай рашаанаа өглөө
Мөдхөн ээж нь өндийж бослоо.
Ариун Гангын ус гэсэн чинь
Ахуй нутагт нь цэлэлзэж байжээ.
Гайхам шидтэй, тэр рашаан бол
Ганга нуурынх нь ус байжээ»
...
Гэрэлт ууланд огтоос байгаагүй юмс буй болжээ. Хүмүүс уснаас ундаалан түүнд шумбан жаргажээ. Жаргалын тийм орон гагц тэрхүү уул ажээ. Түүнээс холдмогц хав харанхуй болно. Тэнд үл үзэгдэх сүүдрийн амьтад амьдарна. Тэр амьтас гэрэлд тэмүүлэн ойртжээ. Гэрэлт хүмүүс хорлох санаа үгүй тул тэнд улам эргэлдэх болж, гэрэлд дасан хоргоджээ. Тийм гэрлийг шүтэн амьдрагчид үй олон болжээ. Тэд өвс, усанд идээшжээ. Дэлхийд гэрэл нь өчүүхэн түүнд чуулагчид үлэмж олон болсон тул зай хомсдон шахцалдаж, өвөр зуураа ад шоо үзэх зэрэг муу үйл буй болжээ.

«Алтан судар»-ын утга ийм ажгуу. Үүний үргэлжлэл нь «Алтан-Овоо» судрын «Цагаан лянхуа» хэмээх дөрөв дэх бөлөг билээ. «Алтан-Овоо» судартаа «... Уул усны эзэн цагаан өвгөн ан гөрөөс лүгээ нэн найртай суухыг бурхан багш үзээд гайхан биширч байсан тухай номч өвгөний ярьсныг зүрхэндээ асаан давхиж явахдаа хоёр жигүүрээс минь утас хэрэх шиг хайчлан нисэлдэх алтан хараацайг нэн дотносон хайрлаж, хожмоо цагаан буурын зогдор шиг сахал энгэр лүүгээ асгаруулсан өвгөн болчихоод ийнхүү ан гөрөөс, шувуу жигүүртнээр тойруулан хүрээлүүлж суух юм шүү! хэмээн бодож амжсан санагдах юм...» гэж яруу найрагч гайхам тансаг бичжээ. Эл бөлгийг уншиж суухдаа алс нутгаас гүйсэн өнчин ухаа унага, намрын сэрүүн ормогц даль нь хугарсан нэгийгээ эрхгүй орхиод хуйсганах тэнгэрт ганганан гансран, хуйлран эргэлдэж ядаад хөхөмдөг мандлын цээл рүү зүү шиг сүвлэн одсон дөчин хун, өчүүхэн төдий сүүдэр тусгахад хиртдэг өр харам өндгийг нь өвөртлөөд харьсан саваагүй нэгнээс өшөөгөө авч хонхон бойтогтой хүүгий нь төөрүүлэн хагацаасан хар халзан тогоруу, Сүжийн нууранд сүүлчийн үзсгэлэн болон ирээд нутгийнхны сэтгэлд хагацлын дууль үлдээн хоногшоосон хос хун, зээр гөрөөсийн дэгт наадам – янзаган хүрээний үеэр төрүүлснээсээ төөрсөн нялх амьтас болон хад чулуу, харгана хайрганд гэдсээ цоолох шахан байж, нутгаа тэмцэн гүйсэн Шөргөн шар атны тухай нүдний алим чийгтэж нулимс мэлтрэм гунигт үйл заяан дундуур уншигч та бидэн уймран үймрэн өнгөрнөм.

«Тоодон дээлтэй, тожигносон хонхтой
Торомгор хүү хотноосоо зайдуу
Тогоруу хөөцөлдөөд тоглож байхыг
Томчууд тоож харсан ч үгүй
Баярласан хүүд баригдах шахаад
Бас цаашаа жаахан дэгдээд
Хойноос нь хүү гүйс гүйсээр
Холдоод явчихыг мэдсэн ч үгүй
Ээжийн хөх эмзэглэн чинэрэхэд
Эвийлж үрээ гурвантаа дуудлаа.
Гэнэтхэн сэтгэл нь эзгүйрэн харлахад
Гэр хотлынхноо сандран дуудлаа...»

... Харанхуйг гийгүүлэх муу үйлийг гэрэлтүүлж сайн болгох, хүйтнийг дулаацуулах зэргээс болж, гэрэлт хүмүүсийн илч гэрэл нь хомсоджээ. Үр хүүхдээр өнөр болжээ. Тэгээд цац хөлгөн гэртээ багтахаа больжээ. Тийм болохоор Тэнгэрийн тооно одны зүг тэмүүлүүлэн цац хөлгөө дууриалган сууц барьснаар гэр үүсчээ. Үүнээс тус тусын ахуй буй болжээ. Дээр доорын ялгал гарчээ. Гэрийн тооноор Тэнгэрийн тооно одноос тосон авсан гэгээнээс гал голомт үүсчээ. Гал ямагт өөдөө тэмүүлэн бадамлах нь ийн авай...

«Алтан судар»-ын утга ийм ажгуу. Үүний үргэлжлэл нь «Алтан-Овоо» судрын «Алтан хүрд» хэмээх тав дахь бөлөг билээ.

Гал дүрэлзэн асч байна
Монгол гэрийн дотор галын илч гэрэлд ивээгдэн өнгөрсөн амьдрал, түүх амилан хүүрнэж байна.

Малчин түмний жаргал, зовлон, буян заяа, ажил үйл, нүдний өмнүүр дурайн өнгөрч байна. Хөхөртөн мануурах хаврын өглөө, ногоорон мануурах зуны өдөр, ухааран мануурах намрын үдэш, цайвалзан мануурах өвлийн шөнөөр талын морьтон аялж явнам. Энэ тал эхлэл ч үгүй, төгсгөл ч үгүй ажээ. Юутай уран дүрслэл, юутай тансаг таталбар вэ?

«Он цаг нисэн нисэн ирнэм
Он цаг нисэн нисэн одном
Ор санаандгүй явтал он цаг яаран нисч ирнэм
Бор талын зоо нялхарч дэлхий ээж дэлэгнээд
Өвсний үндэс хурын шимийг хөхөж ханаад
Эв шувуудын цуваа үүлэн сүвэгчийг сүвлээд
Морин зэрэглээнд уул толгодын суудал солбиод
Урин цагийн амьсгал хүзүү заамаар шургаад
Энгэр газар нарын алтан учгаар цэцэг хатгаад
Ээлжлэн хувьсах цэгийн жам нэхэн он цаг яарсаар нисч одном...»
Гал дүрэлзэн асч байна.

... Тэнгэр газрыг холбосноор чадал хүчин, ухаан билэг үлэмж болжээ. Хүмүүний санаагаар юм бүхэн зохистой болжээ. Заримд баясан, заримд гуних сэтгэл төрснөөр гэр нь салхин өвснөө жимбүүрдэхийг өдөөн түүнээс хөгжим үүджээ.

Аян нүүдэл хийж, тариа ногоо тарих болов. Заримууд залхуурч хойргошин бусдын тариа ногооноос нуугдан авах болсноор муу үйл, хулгай дээрэм үүсчээ. Мийнан гэтэхдээ гэрлээ унтраан харанхуй царайлснаар сүүдэрт хүмүүн болжээ. Үүнийг засахын тулд хоорондоо хэлцэх болсноор үг үүсчээ. Гэрэлт хүмүүсийн үгнээс сайн үйл үүснэ. Сүүдэрт хүмүүсийн үгнээс муу үйл үүснэ. Үгс янз янз. Үзүүрт үгсээр биесээ хутгална. Зөөлөн үгсээр хатууг уяруулна...

«Алтан судар»-ын утга ийм ажгуу. Үүний үргэлжлэл нь «Алтан-Овоо» судрын «Цагаан лавай» хэмээх зургаа дахь бөлөг билээ.

«... Талын хүн байхын тулд тас харанхуйд ч замаа олдог байх хэрэгтэй гэлцэнэ.

Төөрөмтгий хүнийг гурван шөнө төөрүүл. Тэгвэл зүгээ олдог болно гэж ярилцана...»

Эл бөлөгт бид яруу найрагчийн хамт үгсийн хүрээлэнд зугаацаж, аавын нь сургаал, нутгийн буурлууд болох Бөөжөө Дарчин, солиот хэмээх өндөр Цэрэн, уран Монхоорой нарын тос даасан хууч яриаг сонсож, гурван зуун жаран чавхдаст морин хуурын аялгуунд уяран бөмбөрч, чулууны хожмын аялгууг чагнан Гаслан үгүй модны домогт шимтэж, үгээр хэрхэн зул барьдаг болон үгийн ёр гэж юу байдгийг таньж, Яруу найрагчийн цадиг» хийгээд «Үгийн буян» хэмээх монгол шүлэгт сэтгэл алдарнам бус уу.

Үгийн билиг орших болтугай!

«... Зуурдын тавиланг алгасах хамгийн холч хүлэг
Хуурын аялгуут хэл минь эзнээ хэзээ ч явгалахгүй ээ!
Ядарч галираад унасан мориноос буух хорвоод
Яасан ч бид хэлсэн үгнээсээ буухгүй ээ!
Үг бүхнээс үнэний гэрэл цацраасан
Үзэл бодол оюун билгийн чинь болор толь,
Зуун билиг төгөлдөр сонсголонт миний хэл!
Зуун зууны цаана ч сонсогдох миний хэл!

... Бодлын харгуй бүдгэрэн судрын мөрүүд тодормуй...

... Гэрэл хийгээд сүүдэр арсалдана. Хар хийгээд цагаан хэрэлдэнэ. Халуун хийгээд хүйтэн харшилдана. Сайн хийгээд муу тэмцэлдэнэ. Үүнээс самуун үүсчээ. Сүүдэрт газарт хулгай зэлгий, хэрүүл шуугиан орогнон улмаар гэрэл рүүгээ гэтэх болжээ. Гэрэлт газрын сайхныг шунан булаалдах болжээ. Ийнхүү алаг цоог, эрээн бараан буй болжээ. Үүнд гэрэлт хүмүүс зоригт хэргийг үүсгэн бүхий л гэрлээ биеэс гарган хураан цогцлоож, галт бөмбөлөг болгон тэнгэрт өргөн гаргаснаар наран манджээ. Хүмүүн бүгд тэгшээр гэрэлд шүтэж, газраас хүч чадлаа сэлбэн үхэж төрж, үүдэж мөхөх болжээ...

«Алтан судар»-ын утга ийм ажгуу. Үүний үргэлжлэл нь «Алтан-Овоо» судрын «Рашааны хумх» хэмээх төгсгөлийн бөлөг билээ.
«... Зүйдийн буурал хорвоо дээр арвайн бороо буухад
Зүүний торгон үзүүр тус ганц нь төрж үлдэх шиг
Зүсэн бүрийн тавилангаас хүний төрлийг олоод
Зүрхэн хүрэн чулуутай Алтан-Овоондоо ирлээ, би
Шижир нарны өнгөөр зүрхний төвд гялалздаг
Ширхэг бүхэндээ өөрөө бүтэн биеэрээ залардаг
Эрдэнийн сүмбэр уулнаасаа өршөөл аврал эрж
Эртний тахилгат овооноосоо адис авлаа, би»

Яруу найрагч ийн найраглажээ.

Би эргэцүүлэн бодном. Би «Алтан-Овоо»-ны тухай эргэцүүлэн бодном. Сүүдэрт ном олноор төрөх болсон харанхуй бүрэнхий энэ цагт «Алтан-Овоо» үнэхээр гэрэлт номуудын нэг мөн болжээ. «Алтан-Овоо» миний сэтгэлийн төвд сүндэрлэлээ. Ийм ном олон олноор төрж, номын гэрэл чуулснаар галт бөмбөлөг болон дээш мандаж, энэ цагийн үеийг гийгүүлэн гэгээрүүлэх нь гарцаагүй. «Алтан-Овоо»-н дээрээс би ертөнцийн бүхий л уулыг харж зогсном.

Гэрэлт хүмүүн маш олон болтугай!
Гэрэлт ном маш олон болтгай!






«Улаанбаатар» сонин. 1994. 07. 01
№ 125 (584)

Г.Мэнд-Ооёогийн шүлгийг BBC-гээр уншина

Хүн төрөлхтний эв нэгдлийн бэлгэ тэмдэг зуны олимпийн наадам энэ жил  Английн нийслэл Лондон хотноо болохтой холбогдуулан ВВС радио, Шотландын Яруу найргийн номын сантай хамтран олимпийн наадамд оролцох дэлхийн 204 орноос тус бүр нэг шүлэг сонгон нэвтрүүлэх “Poetry 2012: The Written World” буюу “Яруу найраг 2012: Бичигдсэн ертөнц” төслийг хэрэгжүүлж буй ажээ. Өнгөрсөн гуравдугаар сараас эхэлсэн төсөл есдүгээр сарын хүртэл зургаан сарын хугацаанд үргэлжлэх бөгөөд энэ хугацаанд улс бүрээр сонгогдсон шүлгийг англи хэлнээ хөрвүүлж, тэрхүү нэвтрүүлгийг долоо хоногийн турш ВВС радиогийн цахим хуудсаар дамжуулах гэнэ. Улмаар Шотландын Яруу найргийн номын сангийн вэб хуудсанд байрлуулснаар уншигчид тэдгээр шүлгийг унших, зохиолчийн намтартай танилцах боломжтой болох аж.

Төслийн багийнхан Монголын яруу найрагч Г.Мэнд-Ооёогийн “Ертөнцийн явдал” шүлгийг сонгож, өнгөрсөн сард яруу найрагчаас ашиглах зөвшөөрлийг бичгээр авсан байна. Улмаар өнөөдөр буюу зургадугаар сарын 8-нд 12.28 цагт /орон нутгийн цагаар 05.28 цагт/ BBC радиогоор тэрхүү шүлгийг нэвтрүүлэхээр болсон байна. 2008 онд бичсэн энэ шүлэг нь Г.Мэнд-Ооёогийн “Гэрэлтэх агшин бүр” хэмээх яруу найргийн түүвэрт багтаж, 2010 онд хэвлэгджээ. Саймон Вэккхам Смит гэгч 2010 онд “Ертөнцийн явдал” шүлгийг англи хэлнээ орчуулж, “A Witch of White Mist” хэмээх нэртэй шүлгийн англи түүвэрт нь хэвлэгдсэн байна.

“Poetry 2012: The Written World” хэмээх төсөлд Японы алдарт яруу найрагч Шинкаро Таникава, Оросын нэрт яруу найрагч Андрей Вознесенский, Унгарын суут яруу найрагч Атилла Жозеф, Туркийн суут найрагч Назым Хэкмэт зэрэг дэлхийд нэр цуутай яруу найрагчдын бүтээлийг сонгосон байна. Төслийн хүрээнд сонгосон шүлгүүдээр зурагт хуудас, шуудангийн ил захидал, антологи зэргийг хэвлэх бөгөөд Лондонгийн олимпийн нээлтийн үеэр тэдгээр бүтээлүүдээр “бороо оруулах” тухай мэдээлж байна. Ийнхүү шинэ зуунд яруу найраг улам бүр үнэд орж хүн төрөлхтөний оюун санааны үнэт зүйл болсоор байна.

Шотландын Яруу найргийн номын сан нь “Хүмүүс болон яруу найргийг хамтад нь Танд ойртуулна” хэмээн уриалж байгаа бол “Шүлгээр дэлхийн улс үндэстнүүдийн хосгүй нэгэн хөргийг бүтээе” хэмээн BBC зорьж буй ажээ.

Яруу найрагч Г.Мэнд-Ооёгийн “Ертөнцийн явдал” шүлгийг хүргэе.

ЕРТӨНЦИЙН ЯВДАЛ

Үүрийн бялзуухайтай цуг морь мориндоо мордоцгооно
Үдшийн шаазгайтай цуг уяа уяандаа бууцгаана
Зуун зуун жил арьс элдэж, мод огтолж сэлэм давтана
Зул бөхөж, бас мандаж дараачийн хүмүүс түүхийг давтана
Голын ус булингартаж нэг, тунгалагшиж нэг урсана.
Галын цучил мөрний хөвөөнд нэг унтарч, нэг асна.
Жил жилийн явдал суудалдаа дэлхийн чулуу элэгдэнэ.
Жирийн л нэг өдрүүдийн тоосондоо хүний явдал булагдана.

Ялан мандахын өглөөгүүр морь мориндоо мордоцгооно.
Ядарч сульдахын үдшээр уяа уяандаа бууцгаана
Мянга мянган жил сэлэм ирлэж, булш малтаж, зул барина.
Маргааш болоход сурсан зангаараа л мориндоо мордоно
Хот балгад нэг нь байгуулна. Хорссон нөгөө нь галдан шатаана.
Хоёулаа дайтаж жанжид болно. Хожим нь зөвхөн домог л үлдэнэ.
Ертөнцийн явдал энэ мэт, элэрсэн сэлэм шиг давтагдаж
Ердийн оройн хоолны даруулгатай цуг мартагдана.

                  

Ч.БОЛОРЧУЛУУН

Д.Ама (124.158.109.*)

2 минутын өмнө

Г.Мэнд-Оёод баяр хүргэе. Ухаарал хайрласан шүлэг байна. Баярлалаа.

unshigch (180.149.93.*)

0 минутын өмнө

Altannavch gedeg hun unshilaa. Umnu ni tovchon uuriinhuu tuhai taniltsuulaad tegeed Shulgiig unshiv. Saihan bailaa. Bayarlalaa.

00

sonsloo (180.149.93.*)

0 минутын өмнө

Dunguj saya 12.28-d sonsloo. Goyo umaa....

00

(14.39.224.*)

1 цаг 46 минутын өмнө

илүү сайн шүлгүүд байсан даа

00

BOLD (202.72.243.*)

1 цаг 57 минутын өмнө

TUN TAALAGDLAA ... HEDHEN UGEER MONGOL AHUI AMIDRALIIG DURSLEN HARUULJEE

10

Mugi (180.149.93.*)

Өнөөдөр 9 цаг 54 минут

Sain shuleg baina. Yag l Ertuntsiin yavdal baina daa...

00

(202.131.228.*)

Өнөөдөр 9 цаг 47 минут

hehe goy shuleg baina

00

(202.170.69.*)

Өнөөдөр 9 цаг 41 минут

nice news

10

Нэр:
	http://art.news.mn/content/110436.shtml

G.Mend-Ooyo's new novel, The Holy One

G.Mend-Ooyo's new novel, The Holy One, tells the story of the nineteenth century poet, educator and spiritual teacher, the Noton Hutagt Danzanravjaa (1803-1856), and of his realisation of, and how he expressed, the secret wisdom in the teaching and practise of the historical Buddha and his descendents.

The novel also deals with the extremely difficult period during the late 1930s when, with the Mongol government persecuting monastics and intellectuals, the man who was in charge of protecting Danzanravjaa's memory and his cultural and material possessions, O.Tüdev, sought to protect this heritage against its destruction by the state.

The Holy One also reveals how Danzanravjaa's life speaks to Mongol intellectual culture and the nomadic tradition of the Gobi area in which he lived, and how this tradition is an expression of the land and the environment in which he lived.

 ----

G.Mend-Ooyo has written many books of poetry, narrative fiction, articles and academic papers, and these have been translated into some forty languages.  One of his most important volumes, Altan Ovoo, has gone through four editions, being published in 1993, 2002, 2007 and 2010, and is now available in English translation.

Mend-Ooyo has also written several books which, like his latest, The Holy One, deal with spiritual themes, including The One Who Opens the Eye of Wisdom (1996)  and The Golden Annals of Altan Ovoo (2008).  Working with the French author Patrick Fischmann, Mend-Ooyo has produced a book of Mongol folk stories, now available in French translation, and published in Paris.

Tale of Travelling Star in Bengali

Amarendra Chakravorty, poet, writer and traveller, who translated and published my children's book in Bengali. Thank you so much his great effort and kindness.